Στη θεραπευτική προσέγγιση μυοσκελετικών παθήσεων και κακώσεων, τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα ενδείκνυνται μόνο σε πολύ πρόσφατες παθήσεις και κακώσεις.
Στις χρόνιες περιπτώσεις λειτουργούν μόνο ως παυσίπονα και όχι θεραπευτικά, ενώ καταλήγουν σε ολόκληρο το σώμα με κίνδυνο εμφάνισης παρενεργειών. Αντιθέτως, οι τοπικές εγχύσεις δρουν απευθείας στο σημείο του προβλήματος, αποφεύγοντας παρενέργειες στα υπόλοιπα όργανα του σώματος.
Εκτός από τις παραδοσιακές ενέσεις κορτιζόνης, τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί ο κλάδος της αναγεννητικής ιατρικής.
Η αναγεννητική ιατρική έχει ως αντικείμενο την αναγέννηση των ιστών και των οργάνων του οργανισμού που έχουν υποστεί κάποια βλάβη, μέσω της διέγερσης της διαδικασίας της αυτοΐασης.
Είναι μέθοδος αναγεννητικής ιατρικής στην οποία χρησιμοποιούμε κύτταρα του ίδιου του ασθενούς τα οποία έχουν τη δυνατότητα: είτε να μετατρέπονται (διαφοροποιούνται) σε κύτταρα του ιστού που πάσχει, είτε να τροποποιούν τη δράση των κυττάρων του ιστού που πάσχει. Το τελικό αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι η ενίσχυση της επουλωτικής διαδικασίας στην πάσχουσα περιοχή. Λαμβάνονται υπό άσηπτες συνθήκες σε αίθουσα της Κλινικής με μικρή τομή (1 εκατοστού), είτε από τον λιπώδη ιστό της κοιλιάς ή από τον μυελό των οστών της λεκάνης του ασθενούς. Το υλικό που λαμβάνεται, φυγοκεντρείται και προκύπτει άμεσα ένα διάλυμα με αυξημένη συγκέντρωση βλαστοκυττάρων. Όταν πρόκειται για βλαστοκύτταρα από το λιπώδη ιστό, στο διάλυμα προστίθεται και πλάσμα πλούσιο σε αιμοπετάλια - PRP (τεχνική ACP-SVF). Και στις 2 τεχνικές, το τελικό διάλυμα βλαστοκυττάρων εγχύεται με σύριγγα (όπως και οι προαναφερθείσες εγχύσεις) στην περιοχή που πάσχει. Χρησιμοποιούνται σε χονδροπάθεια και μετρίου βαθμού οστεοαρθρίτιδα γόνατος (και άλλων αρθρώσεων). Εκτός από τις εγχύσεις, τα βλαστοκύτταρα από λιπώδη ιστό ή μυελό των οστών χρησιμοποιούνται συχνά και σε χειρουργικές επεμβάσεις, με εφαρμογή τους επί του πάσχοντος ιστού σε συνδυασμό με άλλες τεχνικές και ιατροτεχνολογικά προϊόντα όπως μεμβράνες υαλουρονικού και κολλαγόνου.
Είναι μέθοδος αναγεννητικής ιατρικής στην οποία χρησιμοποιούμε και ενισχύουμε τις ενδογενείς δυνατότητες επούλωσης και καταπολέμησης φλεγμονής του ίδιου του οργανισμού. Λαμβάνεται αίμα από το χέρι του ασθενή (όπως για μία τυπική εξέταση αίματος), το φιαλίδιο με το αίμα τοποθετείται σε μηχάνημα για φυγοκέντρηση που υπάρχει στο ιατρείο, η οποία διαχωρίζει το πλάσμα με τα αιμοπετάλια από τα υπόλοιπα συστατικά του αίματος. Ο γιατρός αναρροφά το πλάσμα σε μία σύριγγα και το εγχύει στο σημείο της πάθησης. Τα αιμοπετάλια του πλάσματος διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην πήξη του αίματος. Με τους αυξητικούς παράγοντες που περιέχουν συμβάλλουν ώστε μετά το πήγμα να ακολουθήσει η επούλωση του τραυματισμένου ιστού. Αυτήν την ιδιότητα των αιμοπεταλίων εκμεταλλευόμαστε στην Ορθοπαιδική εγχύοντας στο σημείο της πάθησης πλάσμα που έχει συγκεντρωμένο μεγάλο αριθμό αιμοπεταλίων, άρα και αυξητικών παραγόντων. Η έγχυση αυτή δεν αποτελεί από μόνη της ικανή συνθήκη για αναγέννηση ιστών. Ωστόσο, έχει τεκμηριωμένα αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της φλεγμονής και στην ενίσχυση της επουλωτικής δυνατότητας του οργανισμού στην πάσχουσα περιοχή. Χρησιμοποιούνται σε παθήσεις των τενόντων (τενοντίτιδα, επικονδυλίτιδα, μερική ρήξη), ενώ σε χονδροπάθεια και μετρίου βαθμού οστεοαρθρίτιδα γόνατος (και άλλων αρθρώσεων) έχει αποδειχθεί ότι έχουν συνεργική δράση και καλύτερα αποτελέσματα όταν εγχύονται ταυτόχρονα με υαλουρονικό.